عکس گیر.

یه رفیقی دارم، از روزی که (دقیقا از همون روزی که) بچه دار شده، همه ی اهل اینستا رو کچل کرده از بس عکس از جوجه ی زردش گذاشته. (دقیقا بچش شکل این جوجه زرداست!)

ینی بچه دور خودش لولیده، 36تا عکس گذاشته، پاش نوشته الهی مادر قربون اون لولیدنت بره!!

بچه تف کرده تو صورت باباش، 25 بار استوری کرده:اولین باری که تُفِت صورت بابا رو مزین فرمود!»

بچه رو با زنبیل بردن سر کوچه ماست خریدن، صدبار عکس گذاشتن و کوفتن تو چش و چار ملت که خسته نباشی دلاور! خداقوت پهلوان»

عکس صورت کروکثیف بچه رو گذاشته، نوشته مامانا! به نظرتون حریره رو با بادوم بدم به امیرحسین یا با خربزه؟؟

یعنی ما فالوورا، در جریان همه ی مراحل رشد این بچه بودیم!

من نمیدونم این عکسا (که اکثرش یکیه، فقط یه کم لب و لوچه بچه درش جابجا شده و یه کمم زاویه ی دوربین) برا کی غیر از خاله ها و عمه ها جذابیت داره؟ (تازه برا عموها و دایی ها هم جذاب نیست!)

دیگه انقد عکس گذاشته که به مرز اشمئزاز رسیدم! میخواستم براش پیام بذارم بس دیگه بابا جمعش کن. فک کردی ملت بچه ندیده ن؟؟ و سریعا آنفالو کنم، ولی به علت حفظ روابط دیپلماتیک، و به دلیل اینکه گاهی تو مطب دکتر، همدیگه رو میبینیم، به همون گزینه ی آنفالو بسنده کردم.

جالبیش اینه که حالا اگه ما یه عکس از بچه مون تو اینستا بذاریم، بچه به سرعت به یه بیماری نادری دچار میشه که از هر هشتاد میلیون نفر یه نفر مبتلاش میشه! چه جوریاس؟؟ بچه ی ما بچه نیست، یا بچه ی اونا خیلی بچس؟؟؟

---

پ.ن1:زینب، خواهرزاده ی دوساله م، وقتی میبینه به نظر خودش کار جالبی کرده، یا سوژه ی عکاسی پیدا شده، حتی اگه داره از پشت سر با مخ میخوره زمین، سریع میگه عکس گیر عکس گیر!» ادهه نودیا دیگه از دوسالگی تو کار عکسن!